Գլոբալ իմաստով, նաեւ հայ-ադրբեջանական թեմատիկայի համատեքստում (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=304100&l=am), շարունակում է հիմնական հարց մնալ, թե երբ կխոսեն Պուտինն ու Թրամփը, եւ որ էլ ավելի էական է՝ ինչի մասին: Այն տպավորությունն է, որ Եվրոպայի լիբերալներին հիմա այդ հարցը նույնիսկ ավելի շատ է հետաքրքրում, քան իրենց եւ թրամփյան ԱՄՆ-ի ապագա հարաբերությունների թեման: Ու դա բնական է. այն, ինչ Թրամփը հնարավոր է, որ պայմանավորվի Պուտինի հետ, ամենաուղիղ ազդեցությունն է թողնելու ինչպես Եվրոպայի հետ ԱՄՆ-ի հարաբերությունների, այնպես էլ, առհասարակ, թե ներկայիս տեսքով Եվրոպան, իր լիբերալ համակարգով հանդերձ, կմնա՞: Առավել եւս, որ Թրամփն արդեն հասցրել է հենց ԱՄՆ-ում այն քանակի «տաբուներ» խախտել, որ առաջանում է տպավորություն, թե թրամփիստները, առհասարակ, փորձում են գլխիվայր շուռ տալ այն ողջ կառավարման համակարգը, որը ստեղծվել է առնվազն վերջին հարյուրամյակում:
Բնականաբար, ուլտրալիբերալ քարոզչամեքենան այս ընթացքում կենտրոնացած է հենց Պուտին-Թրամփ թեմատիկայի վրա, թերեւս փորձելով ստեղծել այնպիսի «կարմիր գծեր», որոնք Թրամփը չկարողանա անցնել՝ ենթարկվելով հանրային կարծիքին, եթե նման կարծիք կարողանան սարքել: Այդ թվում, ակտիվորեն առաջ են տանում թեզը, թե Թրամփը Պուտինի հետ խոսելու է բացառապես ուկրաինական պատերազմի մասին, ընդ որում, ուժի դիրքերից պարտադրելով ռուսական կողմին՝ գնալ ծավալուն զիջումների: Երեւի սրան էլ կհաջորդի քարոզչությունը, թե, տեսեք, ձեր գովաբանած Թրամփը վախեցավ, հիմա թույլի դիրքերից է խոսում Պուտինի հետ: Այստեղից էլ ընդամենը կես քայլ է մինչեւ «ռուսական ագենտ» հայտնի բանաձեւը: Օրինակ, օրերս հրապարակային շրջանառության մեջ էին դրել ինչ-որ փաստաթղթի նախագիծ «Թրամփի 100-օրյա ծրագի՞րը» անվանումով (Տե´ս նաեւ https://iravunk.com/?p=303885&l=am), որը նման է արհեստական «կարմիր գծեր» սարքելու եւս մեկ փորձի:
Մինչդեռ շատ ավելի ռեալ են դառնում խոսակցությունները, որ Պուտին-Թրամփ սպասվող բանակցություններում ուկրաինական թեմա անգամ առաջնային դիրքերում չի լինելու: Պարզ պատճառով՝ այն ՌԴ-ԱՄՆ հարաբերությունների հետեւանք է, եւ կարգավորումն էլ կդառնա ընդհուպ տեխնիկական հարց, եթե նույն ՌԴ-ԱՄՆ հարաբերությունների հետ կապված խորքային լուծումների կարողանան հասնել: Եվ այն, որ համատարած ֆեյքային քարոզչությանը զուգահեռ, անգամ լիբերալ լրատվամիջոցներն են մեկ-մեկ ստիպված խոսել այդ մասին, դա արդեն շատ բան է հուշում: Օրինակ, New York Times-ի կարծիքով, Թրամփ-Պուտին Ուկրաինայի բանակցությունները կարող են զուգակցվել միջուկային զենքի վերահսկման բանակցությունների հետ: Ըստ աղբյուրի՝ Բայդենի վարչակազմը հրաժարվել է խառնել երկու հարցերը, «սակայն Թրամփը բաց է թվում ավելի լայն բանակցությունների համար, ինչը հենց այն է, ինչ կցանկանար Պուտինը»: Մանիպուլյացիոն երանգներով, սակայն հիմքը ռեալ է. Ուկրաինայում ՌԴ-ԱՄՆ հարաբերությունները հասել են միջուկային բախման շեմին, հենց որն էլ պարտադրում է գնալ պայմանավորվածությունների: Իսկ պայմանավորվածություն ասվածը սկսվում է միջուկային զենքի վերահսկումից, որը ենթադրում է երկու կողմերի շահերի որոշակի հավասարակշռում, այդ թվում՝ տարածաշրջաններում եւ կոնկրետ երկրներում ունեցած շահերի: Ու հենց դա է, որ մասնավորապես ուկրաինական, հարավկովկասյան կամ այլ ուղղություններ դարձնում են ընդամենը մեծ պայմանավորվածության ենթաշերտ, այլ ոչ թե հիմնական նպատակ:
Իսկ ահա ԵՄ-ում, իհարկե, հասկանում են, որ այս համատեքստում, իրենք եւս, միգուցե բացառությամբ եվրոպական երկու միջուկային պետությունների, նման պայմանավորվածությունների պարագայում իրենք են դառնում երկրորդական դերակատար: Այս առումով, իհարկե, միանգամայն ռեալ է այն փորձագիտական գնահատականը, որ «Թրամփիստների համար իրականում ԵՄ-ն գլխավոր թշնամին է, որը պետք է ոչնչացվի: Թրամփի վարչակազմը սառեցնում է հարաբերությունները Բրյուսելի հետ՝ հօգուտ ԵՄ երկրների հետ անմիջական շփումների…»: Իսկ ահա Politico-ի գնահատմամբ. «Թրամփի թիմի գործողությունները վերլուծելիս ակնհայտ է դառնում, որ ԱՄՆ-ի եւ եվրոպական երկրների միջեւ հարաբերությունների նոր ճարտարապետություն է կառուցվելու, որում իշխանության են գալու աջ քաղաքական գործիչներ»։
Ամեն դեպքում, արդեն իսկ Բրիտանիայում, Ֆրանսիայում, Գերմանիայում (որտեղ գալիք ամիս ընտրություններ են) այս պահին առաջին պլանում են աջ ուժերը: Իսկ դա, օրինակ Բրիտանիայի համար, նշանակում է նաեւ ավանդական դարձած լիբերալ-պահպանողական համակարգի ոչնչացում: Եվ չմոռանանք, որ այդ աջ ուժերի հիմնական գաղափարախոսությունը եթե ոչ ԵՄ-ի ամբողջական կազմաքանդումն է, այլ ընդամենը Բրյուսելին միայն տեխնիկական մարմնի վերածումը՝ ողջ ռեալ իշխանությունները հետ տալով առանձին եվրոպական երկրներին: