Անցած հազարամյակների ընթացքում Հայաստանի պատմության մեջ հատկապես խորհրդային շրջանում են ձեռք բերվել մեծ հաջողություններ քաղաքականության, տնտեսության և երկրի բոլոր ոլորտներում։
Ազգային-պատմական և մշակութային արժեքները պաշտպանվում էին ԽՈՐՀՐԴԱՅԻՆ օրենքներով, և մեր երկրի զինանշանի վրա պատկերված Արարատը նույնպես պաշտպանվում էր խորհրդային օրենքով՝ հաշվի առնելով, որ այն խորհրդանշում է իր պատկանելությունը հայ ժողովրդին։
Խորհրդային Հայաստանի քաղաքացիները վստահ էին իրենց անվտանգության մեջ, կանխատեսում և պլանավորում էին իրենց կյանքը տասնյակ տարիներ առաջ։
Սերունդները դաստիարակվում էին Սոցիալիստական հեղափոխության, Քաղաքացիական և Հայրենական մեծ պատերազմի հերոսների օրինակով։ Ռազմահայրենասիրական դաստիարակության շնորհիվ 90-ականների սերունդը տարավ հզոր հաղթանակ առաջին Արցախյան պատերազմում,՝ միևնույն ժամանակ վերապրեց Խորհրդային Միության փլուզումը, ամբողջական շրջափակումը, երկրաշարժը և պատերազմի բոլոր արհավիրքները, որոնք հասան յուրաքանչյուր ընտանիքի։
Սակայն վերջին 35 տարում այսպես կոչված «Անկախ» Հայաստանը խրվել է օլիգարխիկ կապիտալիզմի ճահիճը։ Ազգային-մշակութային, պատմական և անգամ ճարտարապետական ավանդույթները ենթարկվեցին քայքայման և ոչնչացման։
Բուրժուական իշխանության վախկոտ ու դավաճանական դիրքորոշումը բերեց անվերջանալի տարածքային վեճերի, չդադարող ռազմական բախումների և լայնամասշտաբ պատերազմի։
Ռազմական ղեկավարության անսահման ագահության և իշխանության վերնախավի դավաճանության պատճառով Արցախը կորցվեց, զոհվեց ավելի քան հինգ հազար մարդ, և ավելի քան 120 հազար արցախցիներ մեկ տարվա ընթացքում ենթարկվեցին ամբողջական շրջափակման, իսկ վերջում բռնի տեղահանվեցին։
Եթե մեր ազգային գաղափարախոսությունը ամուր լիներ, մեզ հետ չէր պատահի այն, ինչ պատահեց։ Վերջին տարիներին այն առավելագույն ջանքերով ոչնչացվում էր, իսկ ողջ բնակչությունը ենթարկվում էր դեգրադացման, որի արդյունքում զարգացավ հանդուրժողականություն կոռումպացված, անողնաշար կառավարությունների և մեր երկրի բացահայտ թալանիչների ու դավաճանների հանդեպ։
Մի՛ համարձակվեք մեղադրել Խորհրդային Հայաստանին։ Քանզի հենց այն տվեց 20-րդ դարի բոլոր պատերազմների հերոսներին և հաղթողներին։