Հայաստանի Սոցիալիստական շարժման երիտասարդական թևի ղեկավար Արթուր Գիշյանը գրում է․
«Երիտասարդությունը ընտրում է սոցիալիզմը, քանի որ մենք ստելու ժամանակ չունենք:
Ես 31 տարեկան եմ։ Ես չեմ ապրել Խորհրդային Միությունում և իրականում չեմ տեսել սոցիալիզմը իրական կյանքում: Բայց ես ապրել եմ «անկախ» Հայաստանի այս 30 տարիները, և դա ավելի քան բավարար է հասկանալու համար, որ Եվրոպական կապիտալիզմը, որը մեր երկրում ներդրվել է Միության փլուզումից հետո, դարձել է աղետ։
Ես լսում եմ ծնողներիս պատմությունները: Նրանք հիշում են այն ժամանակները, երբ դպրոցն իսկապես ուսուցանում էր, երբ ուսուցիչը հարգված էր, երբ բժշկությունը փրկում էր, այլ ոչ թե վաստակում: Երբ մարդիկ վստահություն ունեին վաղվա օրվա նկատմամբ, երբ «Հայրենիք» բառն արտասանվում էր հպարտությամբ, այլ ոչ թե դառնությամբ ։
Իսկ ինչ է այսօր:
Ուր գնաց գրագիտությունը: Ուր է մեր մշակույթը Ինչու է երբեմնի ամուր և մեծարվող հայ ընտանիքն այսօր քանդվում պսևդոարժանի և պարտադրված «արժեքների» ճնշման տակ: Որտեղ է անհետացել հարգանքը երեցների նկատմամբ: Ինչու են երիտասարդները ստիպված լքել երկիրը ՝ պարզապես գոյատևելու համար:
Մեզ խոստացել են առաջընթաց, բայց աղքատություն են տվել։ Մեզ ազատություն են խոստացել, բայց կախվածություն են տվել։ Մեզ խոստացել են Եվրոպա, բայց բազար են տվել։
Ես ինքս ինձ հարց տվեցի՝ կա՞ այլընտրանք։ Եվ ես գտա պատասխանը. Դա սոցիալիզմն է։
Ես սկսեցի ուսումնասիրել սոցիալիզմը ոչ թե որպես վերացական տեսություն, այլ որպես մեր երկրի փրկության իրական, կյանքի ուղի: Եվ ես մենակ չեմ։ Ավելի ու ավելի շատ երիտասարդներ ամբողջ Հայաստանում հասկանում են, որ Հայաստանը կարող է փրկել միայն նոր արդար կարգը, մի կարգ, որտեղ կենտրոնում ոչ թե շահույթ է, այլ մարդ:
Մենք՝ երիտասարդ սոցիալիստներս, չենք ուզում ապրել օտար աշխարհում։ Մենք ուզում ենք կառուցել մերը՝ հայկականը, արդար, օլիգարխներից ու արտաքին թելադրանքից զերծ։ Մենք չենք վախենում ուղիղ լինելուց. դա գաղութային մոդել է, որը պարտադրված է ժողովրդին ՝ նրանց աղքատության մեջ պահելու համար:
Հենց այդ պատճառով էլ որոշեցի գլխավորել Հայաստանի Սոցիալիստական շարժման երիտասարդական թևը ։ Սա պարզապես քաղաքական որոշում չէ։ Դա մարտահրավեր է: Դա խոստում է: Մենք լինելու ենք այս համակարգը հանդուրժող վերջին սերունդը։ Եվ առաջին սերունդը, որը կհաղթի նրան:
Այո, մենք՝ երիտասարդ սոցիալիստներս, կխփենք Հայաստանի կապիտալիզմի դագաղի վերջին մեխը։
Մենք չենք վախենում, քանի որ ճշմարտությունը մերն է: Մենք չենք նահանջի, որովհետև մեր հետևում ժողովուրդն է ։
Սոցիալիզմը անցյալ չէ:
Սոցիալիզմը ապագան է:
Եվ այդ ապագան սկսվում է այսօր»:
Артур Гишян, руководитель молодежного крыла социалистического движения Армении, пишет․
«Молодёжь выбирает социализм — потому что у нас нет времени на ложь
Мне 31 год. Я не жил в Советском Союзе и не застал социализм в реальности. Но я прожил все эти 30 лет “независимой” Армении — и этого оказалось более чем достаточно, чтобы понять: европейский капитализм, внедрённый в нашу страну после распада Союза, стал катастрофой.
Я слушаю рассказы своих родителей. Они вспоминают времена, когда школа действительно учила, когда учитель был уважаем, когда медицина спасала, а не зарабатывала. Когда у людей была уверенность в завтрашнем дне, когда слово “Родина” произносилось с гордостью, а не с горечью.
А что сегодня?
Куда подевалась грамотность? Где наша культура? Почему армянская семья, некогда крепкая и почитаемая, сегодня разрушается под давлением псевдосвобод и навязанных “ценностей”? Куда исчезло уважение к старшим? Почему молодёжь вынуждена покидать страну, чтобы просто выжить?
Нам обещали прогресс, но дали нищету. Нам обещали свободу, но дали зависимость. Нам обещали Европу, но дали базар.
Я задал себе вопрос- а есть ли альтернатива? И нашёл ответ: да, есть. Это социализм.
Я начал изучать социализм не как абстрактную теорию, а как реальный, жизненный путь спасения нашей страны. И я не один. Всё больше молодых людей по всей Армении понимают: спасти Армению может только новый справедливый строй- строй, где в центре стоит не прибыль, а человек.
Мы, молодые социалисты, не хотим жить в чужом мире. Мы хотим построить свой- армянский, справедливый, свободный от олигархов и внешнего диктата. Мы не боимся быть прямыми: капитализм-это грабёж. Это колониальная модель, навязанная народу, чтобы держать его в нищете.
Именно поэтому я решил возглавить молодёжное крыло Социалистического движения Армении. Это не просто политическое решение. Это вызов. Это обещание. Мы будем последним поколением, которое терпит эту систему. И первым поколением, которое её победит.
Да, мы, молодые социалисты, забьём последний гвоздь в гроб капитализма в Армении.
Мы не боимся- потому что за нами правда. Мы не отступим — потому что за нами народ.
Социализм- это не прошлое.
Социализм- это будущее.
И это будущее начинается сегодня»․